Elke dag elk uur en elke minuut Ja zelfs elke seconde kies je tussen de kruisiging en de opstanding tussen het ego en de Heilige Geest Het ego is de keuze voor schuld De Heilige Geest de keuze voor schuldeloosheid De macht om te beslissen is het enige wat je hebt
Het verhaal laat zien het gebruik van Magische hoeden en het effect van deze verschillende denkvormen. Dit verhaal is een begin en wie weet zullen lezers in de toekomst nieuwe hoofdstukken schrijven met een soort gelijke ervaring maar met andere hulpmiddelen en kaders die leven in eenheid en gelijkheid met alle kinderen van Moeder Aarde
Heel lang geleden, in een mooi dorp met kleine rieten huisjes, gebeurde er iets waar ik jou nu over ga vertellen
Ongeveer 1000 mensen leven in dit dorp. Daar leefde een bakker, een sleutelmaker, een paar mijnwerkers, een leraar en veel andere mensen met verschillende banen.
Ieder van hen leefde samen met hun familie – zijn vrouw, zijn kinderen ... Er waren peuters, pubers en jong volwassenen.
Sommige van de kinderen vonden het leuk om bij de waterval te spelen iets verder van het dorp. Natuurlijk vonden de ouders dit geen goed idee omdat zij dachten dat dit soort plezier heel gevaarlijk was.
Heel dichtbij de waterval waren een paar kleine bosjes. Precies langs de bosjes stonden een paar paddenstoelen. En onder die paddenstoelen leefde Adao.
Adao was een lieve kleine kabouter en hij had ook een tweelingbroer Gabo.
Adao was heel klein en levenslustig en zo was Gabo ook. Adao had rood haar met vlechtjes en zo was Gabo ook.
Adao had een hoed en zo had Gabo ook. Ze maakten allebei hun eigen kleren. Ja, met een piep klein naai machientje dat hun moeder hun als geschenk had gegeven toen ze het een goed idee vond dat Gabo en Adao op zichzelf gingen wonen.
Ver weg, heel ver weg van hun vaders thuis.
Adao en Gabo zijn identiek. Ze lijken heel veel op elkaar, niemand weet precies wie wie eigenlijk is? Oké, vanaf de buitenkant lijken ze sprekend op elkaar maar niet vanaf de binnenkant. Zij hadden allebei een compleet verschillend hart. Ze gedroegen zich verschillend. Ze gedroegen zich zelfs bijna compleet tegenovergesteld.
Adao bijvoorbeeld was altijd aan het denken over hoe hij andere mensen kon helpen. Gabo leefde alleen voor plezier en had het vermogen om van alles te doen dat hem deed lachen, ook al bracht Gabo’s gedrag andere mensen in problemen.
Op een nacht ging Adao vroeg naar bed en Gabo dacht na over een plan om weer plezier te hebben.
Hij ging naar zijn kleine “naald en garen werkplaats” waar hij en zijn broer die naaimachientje heeft die zij van hun moeder hadden gekregen. En eenmaal daar begon hij meer hoeden te maken. Hij had voor iedere persoon van het dorp een hoed gemaakt.
Maar hij gebruikte alleen 6 verschillende kleuren: sommige waren zo groen als gras, andere wit als papier; weer andere zo rood als vuur; ook maakte hij sommige blauw als de lucht; andere geel als de zon en als einde zwart als de nacht.
Zo lijken de hoeden precies op andere hoeden, maar het interessantste aan deze hoeden is, ze zijn onzichtbaar voor het menselijk oog.
Alleen kabouters, feeën, tovenaars, heksen en andere sprookjes figuren konden dit zien. Maar dit is niet alles: wat deze hoeden nog meer speciaal maakten is dat wanneer men een hoed gebruikte, iets raars gebeurde wanneer iemand deze hoed droeg… En deze gebeurtenis maakte Gabo zo aan het lachen en had heel veel plezier.
Toen hij klaar was met het maken van al deze hoeden en terwijl iedereen in het dorp aan het slapen was. Ging Gabo ieder huis bezoeken en zette stiekem een hoed op bij iedere bewoner. Iedereen droeg een hoed: ouders en kinderen, grootouders en baby’s. Maar ze waren onzichtbaar en niemand wist het.
De volgende morgen toen de dorpelingen op stonden, iets heel vreemds gebeurde. Fermin een avontuurlijke jongen durfde ineens niet meer zijn huis te verlaten. Toen zijn vriend op bezoek kwam om te vragen om te spelen, zei Fermin: “Ik ga niet naar buiten, het is veel te gevaarlijk!. Ik kan in de rivier vallen?” Fermin’s moeder begreep niet wat er gebeurd was met haar zoon. Normaal is hij heel moedig en daardoor kwam hij regelmatig in de problemen. Hij nodigde altijd andere kinderen uit om naar de gevaarlijke rivier te gaan…
De aandacht van de vrouw ging nu naar iets anders want op dat moment kwam haar buurvrouw Donna verbitterd en huilend aanlopen omdat zij haar taart had verbrand die zij aan het bakken was voor haar man. En ze zei: “Ik ben nergens goed voor!, ik kan beter vertrekken naar het bos en me laten opeten door de beren, snik.”
“Mijn buurvrouw huilt?”, dacht Fermin’s moeder.“Zij, die zich nooit zorgen maakt om iets?”
Donna was zo’n zekere persoon, soms leek het net alsof ze helemaal geen gevoelens had. Je zag haar nooit angstig, of verdrietig, en eigenlijk ook niet blij. Het lijkt alsof haar motto is: “Alles is zoals het is en blijft zoals het is.” Maar vandaag? “Wat is er aan de hand met haar?” Het lijkt alsof haar gevoelens van verdriet los komen en dat dit haar emotioneel overweldigt.
Deze gebeurtenis werd ook gestoord omdat een explosie werd gehoord en Fermin, zijn moeder en Donna renden naar de plaats waar zij dachten waar het geluid vandaan kwam. Aangekomen, zagen zij al dorpelingen erbij staan. Veel mensen waren gekomen, geschokt en wilden weten wat er gebeurd was. En daar vonden ze Arturo
Arturo werd gekend al een stille, verlegen en eenzame jongen. Het leek alsof hij nergens interesse in had wat allemaal om zich heen gebeurt. Maar vandaag was er niks te zien van die personage. Ineens had hij het gevoel uit nieuwsgierigheid om meer te weten te komen over onze planeet en hij startte een experiment dat de oorzaak was van die explosie.
Arturo zat onder het as, zoveel dat sommige hem helemaal niet herkende in het begin. Een ding is zeker: hij had een sterke drang om te onderzoeken en nog meer onderzoeken. Je zag aan hem alsof hij zich geen zorgen maakte omtrent de puinhoop die hij veroorzaakt had.
Dicht in de buurt van hem stond Rodrigo, zijn broer, normaal een makkelijk afgeleide en vergeetachtige jongen. Sommige zeggen dat hij zelfs zijn eigen naam vergeet. Maar niet vandaag. Daar stond hij, langs zijn broer, ratelde de namen op van iedereen die leeft in het dorp en noemde de geboortedatums, en vertelde uitgebreid over ieders favoriete eetborden en hun favoriete kleur.
Niemand kon verklaren wat er gebeurd was. Het is zeker dat er iets was gebeurd. Als ze wat beter opgelet hadden, misschien hadden ze dan Gabo ontdekt, achter de bosjes, proberen niet te laten zien dat hij lacht.
Adao wist meteen wat er gebeurd was. Hij kon de hoeden zien omdat deze hoeden niet onzichtbaar zijn voor hem. En hij kon wel raden dat zijn broer betrokken was bij dit probleem.
Adao weet heel goed om mensen te helpen. Wisten ze maar dat ze hoedjes dragen. Dan weten ze ook dat ze hun hoed mogen afzetten. Maar Adao wist ook dat het niet eenvoudig is omdat mensen dit vaak niet in de gaten hebben, sommige mensen zien zelden zichzelf.
Adao dacht ik moet nu handelen maar wilde niet gezien worden door de mensen, daarom besloot hij te wachten totdat het donker is. Hij bleef in de buurt om meerdere problemen te voorkomen.
Net voor zessen in de namiddag, sommige mijnwerkers liepen terug naar huis, na een lange dag hard zwoegen in de mijn. Daar waren Fermin’s vader en Donna’s man. Ze liepen zingend en vrolijk langs en maar praten over hou fantastisch het is om te werken in de mijn… Hun vrouwen konden niet geloven wat ze hoorden omdat normaal gesproken de mannen alleen maar klaagde over hun gevaarlijke en onplezierige werk daaronder.
Laat in de nacht, toen iedereen sliep, Adao ging naar elk huis in het dorp. Fluisterend in ieders oor vertelde hij: “Je draagt een hoed - realiseer je dat goed!.”. De volgende morgen toen ze wakker werden, en nog voordat ze goedemorgen zeiden, herhaalden ze: “Je draagt een hoed – realiseer je dat goed!”. Zelfs de baby’s – Natuurlijk konden ze niet spreken, maar zij bewogen hun kleine hoofdjes en neuriënde een half toontje.
Verschillende mensen kwamen bij elkaar in centrum van het dorp en in plaats van elkaar te begroeten zeiden ze op hetzelfde moment: “Je draagt een hoed – realiseer je dat goed!”. Pas toen voelden ze met hun handen hun hoofden en opeens kregen de hoeden vorm en kleur.
Mensen zagen dat op ieders hoed iets opgeschreven stond: op de witte hoeden stond “Informatie” geschreven. Rodriggo en veel andere dorpelingen droegen witte hoeden. Arturo en andere mensen droegen een groene hoed met de tekst: “Creativiteit”. Op de zwarte hoeden stond “Problemen” en natuurlijk had Fermin een hoed van deze kleur. Fermin's moeder had een blauwe hoed met de naam “Observeren” erop. Haar buurvrouw en andere mensen droegen een hoed waarop stond “Emotie”en was rood. De mijnwerkers en andere hadden een gele hoed op waarop “Optimistisch” op de voorkant geschreven stond.
Fermin’s moeder stelde voor dat iedereen onder elkaar zijn hoed mag uitwisselen, maar zij heeft besloten om de blauwe te houden om anderen te blijven observeren. Ineens werd het duidelijk voor de mensen dat het gedrag veranderden alsof het gecontroleerd werd door de woorden op ieders hoed.
Na regelmatig gewisseld te hebben met de hoeden, besloten zij allen “iets” dat hun leven voor altijd veranderden.
Midden in het centrum van het dorp maakten ze hele grote hoed van klei. Daarna, met een hamer en beitel schreven zij iets op een steen, dat neergelegd werd bij het grote monumentale sculptuur.
Op de steen staat het volgende:
Wanneer je jouw buurman wil leren begrijpen, dan draag zijn hoed.
En wanneer je conflicten wil oplossen, dan neem controle over de hoeden
Sinds die dag leven de dorpelingen lang en gelukkig, begrijpen elkaar met de zekerheid dat iedere situatie kan begrepen worden wanneer je kijkt uit verschillende Points of Views
Warme groet,
Martin
De Opkomende Zon
